Biografija

Darija Davidović je student doktorskih studijaUniverziteta u Beču, na katedri za pozorište, film i medije. Studirala je teatrologiju, istoriju umetnosti i katoličku teologiju u Minhenu.Radila je kao predavač na seminarima o feminističkoj istoriji umetnosti i feminističkoj teoriji filma, na Akademiji lepihu metnosti u Minhenu.

Njena tezao brađuje reprezentaciju balkanskih ratova u nekadašnjoj Jugoslaviji, kao i posledične procese društveno-političkih promena, sa posebnim osvrtom na analizu ratne traume u savremenoj performativnoj umetnosti bivše Jugoslavije. Darija je član Austrijskog udruženja za Gender Studies i Međunarodne federacije za teatrologiju.

Prikaz rata u performativnoh umetnosti

Sadržaj mog istraživanja je proučavanje različitih strategija prikazivanja ratnih trauma u savremenoj performativnoj umetnosti u Srbiji i Hrvatskoj.U svrhu ovog istraživa njarazličitih strategija i estetike ovog posebnog vida performativne umetnosti, koristim teoriju privremenosti sećanja i fragmentiranog vremena u psihoanalizi.Ova sećanja su u svojoj suštini slična traumama (Freud, Green, Hock).Zanimaju me različite scenske metode koje pokušavaju da se osvrnu na težak sadržaj trauma i prikažu traume u svoj njihovoj složenosti. Ovu složenost čine vanvremenska priroda trauma i njihov poseban kvalitet vremenskog diskontinuiteta.Ovaj vremenski diskontinuitet se može opisati kao slike koje se ne uklapaju u vremenski hronološki okvir i koje se mogu opisati i kao slike vanvremenskih sećanja iz prošlosti koje se iznova ponavljaju.Stoga, pokušavam da istražim poseban odnos između narativa ratnih trauma u književnosti i performativnoju metnosi.Kako prikaz traume u performativnoj umetnosti može uticati nanarative u književnosti? Da li je potreban performativni čin pisanja da bi se prikazao vremenski diskontinuitet trauma?Kako zanemelost kao tipičan sindrom trauma može biti prikazana kroz pisanu reč?

Predstavljanje rata u izvođačkim umetnostima i njihovim različitim oblicima svedočanstava

Sadržaj mog istraživačkog projekta je proučavanje različitih strategija „rata-traume-predstavljanja“ u savremenim izvođačkim umetnostima iz Srbije i Hrvatske. Za ovo istraživanje različitih strategija i estetika ove posebne vrste izvođačkih umetnosti, koristim teoriju temporalnosti sećanja i fragmentisanog vremena u psihoanalizi, koji su slični traumama u svojoj suštini (Frojd, Grin, Hok). Zanimaju me različite metode izvođenja, koje pokušavaju da pokažu tešku supstancu trauma i koje pokušavaju da prikažu traume u njihovoj kompleksnosti.

Pored toga, prijem takvih pozorišnih produkcija, koje su zasnovane na svedočenjima onih koji su preživeli rat i na ličnim dokumentima umetnika i njihovih iskustava tokom rata, mora biti proučen. Sa različitim konceptima svedočenja (sekundarno svedočenje, intelektualno svedočenje, istorijsko svedočenje), ja bih istražio pitanje svedočenja i njegove implementacije unutar izvođačkih umetnostima kroz dve pozorišne produkcije. Ko svedoči kome? Koja je funkcija publike u ovoj vrsti pozorišta? Koji problemi mogu da se jave i koje transformacije svedočenja mogu da se vide unutar pozorišta?