Biografija
Redovna profesorka na predmetu Teorija i metodologija studija književnosti na Odeljenju za komparativnu književnost(„Blaže Koneski“Filološki fakultet) u Skoplju, Makedoniji.
Trenutna je predsednica Nezavisnih pisaca Makedonije, i urednica književnog žurnala „Naše pismo“. Članica je makedonskog P.E.N. Centra. Šefica odbora za rukovođenje međunarodnog festivala „Struga Poetry Evenings“, od 2017. godine.
Profesorka u Školi za rod i politiku, i članica Akademskog odbora Centra za studije roda na Evro-Balkanskom institutu u Skoplju. Profesorka na Letnjem univerzitetu u Ohridu, predaje kurs „Balkanski subjekt i njegovi rodovi“ (2001).Stručni savetnik za Makedoniju na međunarodnom projektu „Slika drugog u književnom obrazovanju u Jugoistočnoj Evropi“ (2001). Učesnica u okruglom stolu na temu „Postkolonijalni diskurs i Balkan“ sa Gajatrijem Spivak(Gayatri Spivak, Cultural Centre Točka, Skoplje 8.7.2003. godine).
Vođa naučnog projekta „Dvostruka drugost – rodni aspekti bakanizma“, FIOOM, Skoplje, 2004. i 2005.Predavačica na postdiplomskim kursevima „Feminizam u transnacionalnoj perspektivi“ Inter-University Center Dubrovnik (Hrvatska) 2007. i 2008. godine.
Direktorka kursa međunarodne škole „Makedonski kulturni identiteti“ na St.Clement Summer University, Ohrid, 2011. godine.
Članica međunarodnog žirija za književnu nagradu Balkanika 2007, 2009, 2012, 2014. i 2016. godine.
Urednica regionalnog književnog i kulturnog časopisa „Sarajevo Notebooks“.Članica umetničkog odbora međunarodnog festivala Pro Za Balkan (2013-2016).
Uredila je antologiju makedonske savremene poezije „Pesma između dva leta“, Struga, 2009. i izbora makedonske poezije u postkomunističkoj tranziciji za poseban broj „Sarajevske sveske“, 15-16, 2007. godine.
Objavila je više od 200 članaka i 9 knjiga („Komparativna poetika“/Comparative Poetics, 1996; „Eseji o književnoj teoriji“/Essays on Literary Theory, 1997; „Kulturološki eseji“/Culturological Essays, 2000; „Od dijalogizma do intertekstualnosti“/From Dialogism to Intertextuality, 2000; „Zarobljenici dana“/Prisoners of the Day (novinske kolumne), 2001; „Otvoreno pismo“/Open Letter, 2003; „Dom/identitet“/Home / Identity, 2005; „Dom pisanja“/The Home ofWriting (2008), „Heterotopija pisanja“/Heterotopy of Writing (2014).
Prevedela sa engleskog jezika „Nevolju s rodom“ Džudit Batler i „Potragu bez kraja“ Karla Popera (Judith Butler:Gender Trouble; Karl Popper:A Never-ending Quest). Takođe,“Laso od meda“/Honey Lasso, (zbirku pesama) Ronite Bergman(Ronit Bergman)izbirku pesama „Pesme Orfea“ Have Pinas Koen/TheSongs of Oprhea, Hava Pinhas Cohen.
Oblasti akademskog interesovanja i istraživanja: postkolonijalna kritika (balkanska imagologija), pitanja roda, savremena makedonska književnost i vizuelna umetnost, studije kulture (pitanja identiteta, migracije i drugog).
RATOVATI ILI PISATI?
(PESNIK KAO KREATIVNI SVEDOK U SAVREMENIM BOSANSKIM TEKSTOVIMA PESAMA)
Počevši od samog početka, pisanje je dubinski i izvorno povezano sa procesom svedočenja – i taj aksiom je čak i etimološki dokazan u slučaju Biblije, čiji se sam naslov (Old Testament i New Testament – Stari i Novi zavet) bukvalno odnosi na njegov osnovni karakter svedočanstva.
Svedočanstvo i njegova kreativna transformacija je verovatno najzahtevniji zadatak, kada smo suočeni sa jednom od najdramatičnijih graničnih iskustava, poput rata, naročito građanskog rata, koji se dešava među najbližih ljudi, međusobno bratski povezanih i time ispunjen brojnim tragičnim posledicama.
Pisana reč nije samo dokument, već pisani spomenik, sa velikim kapacitetom pamćenja i specifičnim transcendentalnim funkcijama. Ali, ako govorimo o svedočenju kao naročitoj vrsti poetike, onda čin svedočenja treba da prati „višak“ univerzalnih tačaka koje nadilaze istorijski i anegdotičan karakter.
Ima mnogo primera produktivnog mešanja između diskursa svedočenja i poezije. I jezik poezije i njegovi poetski alati – omogućavaju kreativnu transformaciju svedočanstva – primenjujući različite strategije prevazilaženja traumatičnih posledica rata.
Ovaj rad nudi tipologiju ličnih književnih pristupa, prepoznavanje najindikativnijih ili (paradigmatskih) modela svedočenja, koji se tiču tema rata, traume i gubitka – u radu najistaknutijij savremenih bosanskih pesnika, poput: Stevana Tontića, Feride Duraković, Senadina Musabegovića, Željka Ivankovića, Dragoslava Dedovića, Ranka Sladojevića, Zilhada Ključanina, Asmira Kujovića, Damira Uzunovića, Bisere Alikadić, Adise Bašić, Darka Cvijetića, Faruka Šehića, Semezdina Mehmedevića.
Rat i uništenje nameću fundamentalne egzistencijalne izazove piscima, o premišljanju i preoblikovanju realnosti i poezije, koji na kraju dana pružaju mogužnosti za ljudsko pomirenje ako i individualne i kolektivne katarze.
Među gore navedenim bosanskim pesnicima, čitalac može da prepozna specifične kreativne modele svedočenja i života kroz bolna iskustva uništenja, kolektiviteta i individualnog gubitka, svakodnevnog masovnog ubijanja, gubitka doma i same domovine (otadžbine).
Ove pesme nude žestoku i konačnu poeziju beskućništva, pokazujući univerzalne tragedije ljudskog postojanja i imperativ izbeglištva kao najradikalniju posledicu rata, gde je jezik jedini mogući (ili, bezbedni) deo domovine. Razbijajuće, lucidno, ali i duhovito, cinično, sarkastično – svi ovi kreativni načini tragičnog svedočenja – samo dokazuju apsurdnost postojanja i ratovanja!