Biografija

Pejman Amiri je doktorand, saradnik u istraživanju u Školi kultune analize u Amserdamu (odsek za filozofiju i javna pitanja), Univerziteta u Amsterdamu. Njegovo istraživanje se bavi odnosima moći u zatvorima u Iranu tokom 80ih godina, kada je represija društveno-političkih nemira od strane autoritarnog režima stvorila masovnu populaciju političkih zatvorenika. Istraživanje proučava mogućnosti otpora koje su dostupne ovim zatvorenicima i koje oni razvijaju kako bi konceptualizovali oblike nastanka i načine funkcionisanja svakodnevnih vrsta otpora u zatvorima. Metodološki, ovo istraživanje se zasniva najviše na analizi narativa političkih zatvorenika, uglavnom kroz žanr zatvorskih memoara. U takvom pristupu, on se zalaže za epistemološku vrednost ovih svedočanstava.

Svedočanstvo i ‘Rad kroz Prošlost’

Kao rezultat odnosa moći između različitih političkih grupa nakon Iranske revolucije 1979. godine, stotine hiljada političkih aktivista je bilo uhapšeno i zatvoreno na duže od deset godina. Tokom tog perioda, autoritarna država je sprovodila neke od najrazrađenijih disciplinskih tehnologija u iranskim zatvorima. Ipak, vlasti su tokom leta 1988. godine ubili preko 5000 političkih zatvorenika koji su već bili dobili relativno blage kazne, za svega dva meseca. Jedan broj tih zatvorenika je preživeo, a neki od njih su napisali memorare o svom zatočeništvu. U ovoj prezentaciji, istražujem dva značajna aspekta tih svedočenja; njihovu epsitemološku vrednost i njihovu funkcionalnu relevantnost.

Prvo, ovi narativi su svedočenja iz prve ruke onih koji su bili svedoci neizdrživog, što im daje dvostruku epistemološku vrednost: istorijsku i pravnu. Prepričavanjem namerno ućutkanih priča zatočenih života, gradi se alternativna i opsežna arhiva koja bi čuvala istoriju potlačenih od zaborava. Ne samo da beleže ‘istinu’ svakog od naratora; već i pružaju osnove za razumevanje opštih uslova i pravaca događaja datog vremenskog perioda. Sa druge strane, ovi dokazni materijali, materijalizovani sećanjem, mogu se smatrati najznačajnijim, ako ne i jedinim, izvorom dokumentacije sistematskog kršenja osnovnih ljudskih prava.

Drugo, ova svedočenja se opiru dominantnom narativu države time što ističu kontra-diskurse. Na taj način, ovi narativi funkcionišu u procesu stvaranja kolektivne istine; ne samo zarad pamćenja kao jedine preostale stvari koje naša nemoć može da ponudi, već i zarad borbe za pravdom u sadašnjosti. Izvan trenutnih nacionalnih i internacionalnih institucionalnih definicija pravde, ova borba pokušava da eliminiše uzroke onoga što se dogodilo, kroz aktivan ‘rad kroz prošlost’.