Biografija

Dragomir Olujić Oluja je rođen u hrvatsko-srpskoj katoličko-komunističkoj i partizanskoj dalmatinskoj porodici krajem 1948. godine, u „vlaku bez voznog reda“. Živeo u Dalmaciji, BiH i Vojvodini, poslednjih 50 godina živi i radi u Beogradu. Novinar u penziji, ali ne i u mirovini.

Etnički - Hr(vatica+Sr)bin, nacionalno - Jevrej, biciklista i roker, Jugofuturista, a politički - levičar, marksista-komunista i zagovornik radikalnih (antikapitalističkih i antistaljinističkih) praksi i teorija.

Gimnaziju završio u Somboru, studirao političke nauke, filozofiju i matematiku.

Bio aktivista studentskog - šezdesetosmaškog – pokreta i jedan od pokretača, aktivista i predavača disidentskog “Slobodnog univerziteta”, jedine opozicione grupacije u Jugoslaviji - preko dvadeset puta privođen, hapšen, suđen i/ili zatvaran, poslednji put u “Procesu šestorici”, najvećem političkom suđenju u SFRJ, a danas je slobodnjak i partijski neorganizovan, nijedna od opcija na političkom tržištu Srbije nije “njegova”.

Bio zaposlen u Radio Beogradu (dvaput izbacivan kao moralno-politički nepodoban) i “Privrednom pregledu”, radio u „Studentu“, Radio Sinju, Radio Splitu, „Mladini“, “Odgovoru”, “Nezavisnom metalcu” , „Radničkoj reči“... Krajem 90-tih bio dopisnik sarajevskog “Svijeta” i tuzlanske “Tribune”.

Jedan od pokretača i urednika “Samouprave”, prvog “privatnog” lista u SFR Jugoslaviji.

Napisao preko hiljadu tekstova i objavio ih, većinu pod pseudonimom, uglavnom u studentskoj i omladinskoj štampi širom biše Jugoslavije i uradio stotinak radio i tv-emisija, te nekoliko marketing-istraživanja.

Slobodni novinar, član NUNS-a, NUJ-a i IFJ-a.

Sindikalni, antiratni i antinacionalistički aktivista 90-ih.

Aktivista (i aktuelni predsednik) Udruženja ReEX u Beogradu.

Svedočenje o nastanku kapitalizma u Jugoslaviji

Fenomenologija (pre)vladanja srednje klase ili malo/građanizacije Jugoslavije

Po mom sudu – znanju i aktivističkom iskustvu, dakle svedočenju (pamćenju i sećanju) – grubo govoreći, ključno/čvorno/rodno/polazno mesto za razumevanje i socijalističke Jugoslavije i njenog raspada je 60-im godinama prošlog veka. Takođe, i za razumevanje „potrebe“ za ratom kao jedinim efekt(iv)nim sredstvom za realizaciju tranzicije od socijalizma ka kapitalizmu, pre svega za ostvarivanje „privatizacijske pljačke“ i konstituiranja nove, kompradorske buržoazije!

Naime, oba velika svetska bloka – i kapitalistički, i socijalistički (uključiv i jugoslovenski) – iscrpljuju svoje razvojne potencijale (prva posleratna recesija kapitalizma do prve energetske krize i druga kriza realnog /sovjetskog/ socijalizma te privođenje kraju antikolonijalnih revolucija i nastupanje prve posleratne /bejbi bum, šezdesetosmaške/ generacije na javnu scenu sa gomilom emancipatorskih ideja i praksi, „mala“ /finansijska/ i „velika“ /društvena i privredna/ reforma u Jugoslaviji praćene radničkim /ne samo/ štrajkovima...) i u potrazi su za „izlaznim rešenjima“ – kapitalizam se „popravlja“ socijalističkim (pre svega, državnim) intervencijama, a socijalizam „obogaćuje“ privatno-kapitalskim elementima! Zapadnonemačka, Brantova „Istočna politika“ je model po kojem, prvo, koegistenciju blokova zamenjuje saradnja blokova, a svet postaje jedan (i jedinstven), pre svega u produkcionom smislu (i započinjanjem „dužničkog ropstva“), i, drugo, model za (re)produkciju situacije u kojoj srednja (malo/građanska) klasa preuzima vladavinu (za kapital) i posredovanjem raznih i različitih posebnih interesa u opšti interes ideologizuje bazični klasni sukob!

Svedočiću o delovanje raznih aktera u Jugoslaviji – pre svega, radnika i levih studenata, nacionalnih studenata u Maspoku i na Kosovu ('68. i) 1981., umetnika i kulturnjaka, s jedne strane, kao i pokušajima „samo/liberalizacije“ republičkih rukovodstava (od liberala u Srbiji, preko onih u Makedoniji i BiH, pa do „cestne afere“ u Sloveniji), s druge strane – i (sistem/at/skim) odgovorima režima (Ustav 1974, ZUR 1976. i „reforme“ sredinom 80-ih te završni Markovićev „teški socijalizam“) kao pokazateljima „stanja klasne borbe“ i koja je frakcija („nove“) srednje klase „na vlasti“, kao i faza „razvoja“ srednje klase u novu klasu, u (kompradorsku) buržoaziju...